نامه آيت الله بروجردي در تير ماه 1389

جدایی دیانت از سیاست

سلام ِ سوخته سينگان اوين بر خالقي که جز زيبايي و لطافت و مهرورزي نيافريد. درود بر پيامبراني که ماموريتي غير از اعلام عشق و محبت و صميميت نداشتند. ادب به ايران زمين عزيز که شاهد سخت ترين تبعيض ها، ظلم ها و جنايات بي نظير است. احترام به تاريخ معاصر که ضابط بي اعتباري ها، بي حرمتي ها و بي آبروئي هاي تحميلي شريعتمداران آدمخوار به ساحت مقدس ربوبي است. به راستي که اديان و مذاهب توحيدي را خالي از تصرف و تبصره دنيا طلبان دين فروش مي يابيد كه هرگز کامتان با فشارها و تهديدها و شکنجه هاي روحي و جسمي، تلخ نمي گردد . حتي وعده جهنم و عذابش نيز در سايه شفاعت کريمانه ايزدي، مبدل به بهشت مي شود. در قصص انبيا، اقيانوس رأفت و نوازش معبودمان مشاهده مي شود که چسان بندگان را در آغوش کرامت و رفاقت، نوازش مي کند. آنگاه که ديانت با سياست آميخته مي شود، فرصتهاي نيرنگ و فريب و جنايت، پديدار و خداي پاکي ها، خوبي ها و شادي ها، تبديل به غول آزار، اذيت و خشونت مي گردد و آهنگ غم انگيز « يخرجون الناس من دين الله افواجا » بر بستر تقويم زمان نواخته مي شود. اي کاش مرده بوديم و چنين ايام اسفناک و رقت باري را نمي ديديم. ديني که رهبرش با پيروان ساير اديان در صداقت و دوستي بود تا جائيکه به عيادت يهودي مجاور منزلش مي رفت ! پيامبري كه قاتل عموي خود را که پشتوانه اش بود و سپاهش را قوت مي داد، بخشيد و در فتح مکه، شعارش (( اليوم يوم المَرحَمَه )) بود و در حاليكه اهل آن شهر بارها در جنگها از اقوام و يارانش کشته بودند ولي همه را نسيم عطوفت داد و خانه پيشواي مشرکين حجاز را مأمن کفار کرد و ابوسفيان را آزادي و استقلال و اختيار داد تا همه گونه توطئه و تخريبي را ادامه دهد ! آئيني که مقتدايش در منبر از حضار مي خواست تا او را عفو کنند و چنانچه ناخواسته به آنها ستم کرده، قصاص نمايند! حالا چطور بپذيريم که اين اسلام، ميرغضب شده و پوست از سر طرفداران خويش مي کند و خفقان را به گونه اي گسترده تا جائي که هر کس به عوامل دست چندم دين دولتي هم اعتراض کند به عقوبتي وحشتناک مي رسد ؟! من بارها از زعما و تئوريسين هاي مذهب سياسي خواسته ام در يک مناظره زنده تلويزيوني مستندات خود را ارائه دهند و ما نيز براهين روشن و ادله قاطع خويش را عرضه داريم تا دنيا بهتر قضاوت کند و خداي غفورمان از جايگاه اتهام اين سي و يک ساله خارج گردد. آري؛ التقاط جمهوريت با اسلاميت، يک ايده نفساني و شهواني بوده و اين پديده مادي و دنيوي، هميشه به استحاله عمومي معاصرين منجر شده است . همانطوريکه در سرگذشت بني اميه و بني عباس، طيف عظيمي از مسلمين به کفر و يا ساير اديان گرويدند و امروز نيز اگر سرنيزه استبداد ديني از کشور کنار برود خواهيد ديد که ثمره آميختن ظالمانه ديانت با سياست، جز تخليه کامل ميهن از خداپرستي و معنويت نبوده است. سيد حسين کاظميني بروجردي