بیانیه فعالین همدان و ملایر در مورد دستگیریهای اخیر

جمعه ، 9 اسفند 1387

رهروان سپیده دمان و بامدادانیم رهروان خورشیدها و سحرگاهانیم نه از شب مان پروایی ست نه از روزگاران غمزده نه از ظلمات ما را که رهروان خورشید و سحرگاهانیم پروژه سرکوب اوج گیرنده در دو ماهه اخیر، توسط نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی را تنها میتوان در پیوستار کلیت این نظام و قانونمندی حرکت آن، معنا نمود. بر خلاف آنچه از نگاه جزئی و نخست به این برخوردها ممکن است به ذهن متبادر شود و نوعی بیقاعدگی را نشان دهد لیکن یک بررسی کلی، ما را میتواند به تحلیل جدیدی رهنمون کند، تحلیلی که بر نوع کنش، سبک کار و مواضع نیروهای رادیکال در شرایط فعلی تآثیرگذار خواهد بود. دور جدید سرکوب جمهوری اسلامی که با دستگیری گسترده دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در سال گذشته شروع شد، در دو ماهه گذشته دوباره روند عودکننده به خود گرفته است، به طوریکه خود را تقریباٌ برتمامی عرصه های مبارزه اجتماعی کشانده شده است. بازداشت فعالین جنبش زنان و کارگری و دانشجویی و صدور احکام سنگین در این ایام به طرز چشمگیری افزایش یافته است و ما هر روزه نظاره گر آزار و تهدید اکتیویستهای جنبشی و به بند کشیدن آنها هستیم و شاهد آنیم که نظام سرمایه سالار زن ستیز حتی از شلاق زدن زنان شرکت کننده در مراسم ۱ می ابایی ندارد. از دید ما این واکنش سرکوبگرانه دستگاه پلیس، دلایلی چند دارد. از سویی نظام جمهوری اسلامی به عنوان بخشی از سرمایه داری جهانی، گرفتار در چنبره بحران فعلی حاکم بر اقتصاد جهانی است که این امر در کنار سیاستهای داخلی چون برداشتن یارانه ها، خصوصی سازی و آزادسازی تجاری و روند نئولیبرالیزاسیون اقتصادی منطبق با نسخه های پیچیده شده توسط صندوق بین المللی پول و سازمان تجارت جهانی و بانک جهانی، فشارهای گوناگون و خردکننده ای چون بیکاری، تورم و گرانی، افت شرایط زندگی و...را بر طبقات فرودست و زحمت کش جامعه تحمیل میکند و بیم و هراس از اعتراضات مردمی، حکومت را بر آن داشته است تا با دستگیری فعالین مترقی به مثابه نوک تیز پیکان مبارزه، جلوی رشد و فراگیر شدن این جنبشهای رادیکال را بگیرد. از طرف دیگر، با کور شدن انواع جایگزینهای غیر کارگری و بورژوایی از طرفداران حمله نظامی به ایران گرفته تا کنشهای اصلاح طلبانه در چند ساله اخیر و رشد آلترناتیو کارگری و هژمونیک شدن آن بر افق جنبشهای اجتماعی و مسلح شدن این جنبشها به تئوریهای بُرنده، این واکنشهای دستگاه حاکمه را برای خاموش کردن صداهای خواستار تغییر در پی داشته است. در این فضای موجود، دلیل دیگری که به شدت تحرکات خفقان آور حکومت را تشدید کرده است، نزدیک شدن فضای انتخابات است که موجب شده است حکومت برای پیش گیری از استفاده نیروهای مترقی از آن فضا، برای افشاگری و بیان خواسته ها و گسترش در سطح وسیعتر مبارزاتشان، دست به دستگیری گسترده فعالان بزند تا جریانهای پیشرو را مجبور به عقب نشینی و انفعال در آن دوره بکند. چرا که جمهوری اسلامی در دوران انتخابات برای حفظ ظاهر و به دلیل اینکه جو سیاسی به مراتب ملتهب تر است و اذهان پیگیر بیشتر، سعی میکند که از شدت توان سرکوب خود بکاهد و نیروهای سیاسی نیز در مقابل سعی در بهره گیری حداکثری از آن فضا را دارند. پس به نظر میرسد که یک سرکوب پیشا انتخاباتی ضروری باشد. در این میان گویی که یورش رژیم به جنبش دانشجویی به مثابه نیروی رزمنده در دانشگاهها از اهمیت ویژه ای برخوردار است، حمله ای که با دستگیری فعالین دانشگاه شیراز شروع شده و به دستگیری فعالین دانشجویی چپ و دانشجویان دانشگاه پلی تکنیک تهران رسیده است. در پایان ما نویسندگان این بیانیه خواستار آزادی بی قید و شرط تمامی فعالین اجتماعی و دانشجویان دربند به خصوص رفقای چپ و آزادیخواه و برابری طلب، محمد پورعبدالله، علیرضا داوودی، بهمن خدادادی، یونس میرحسینی و کاظم رضایی هستیم و به سختی بر حق آزادی بیان و حق ایجاد تشکلهای مستقل کارگری و دانشجویی و زنان و معلمین و...پافشاری میکنیم. زنده باد آزادی زنده باد برابری